Dokumentacja fotograficzna I wojny światowej to miliony zdjęć. Po każdej ze stron.
Chcę pokazać tylko drobny ułamek, który jest związany z pewną ciekawostką. Otóż kilkadziesiąt milionów ludzi na frontach, którzy chcą się skomunikować z bliskimi pozostającymi w domach to jest spory problem. Żadna firma produkująca pocztówki nie dałaby rady w tych warunkach (pomimo, że to armia niemiecka zdecydowała o popularności pocztówki jako takiej i to Niemiec (ze Słupska) był jej wynalazcą).
Znaleziono proste rozwiązanie: robi się fotkę, z tyłu nabija stempel jednostki i poczty polowej i ... mamy pocztówkę!
Ma ona jeszcze i te zaletę, że bliscy otrzymują (mogą otrzymywać) zdjęcie tatusia/brata/syna/narzeczonego itd. zamiast obrazka emocjonalnie obojętnego.

No właśnie - obojętnego?

Co dostawały rodziny żołnierzy z frontów I wojny?

Np.

Pierwsze co się rzuca w oczy to wyraźna tęsknota za "normalnym" życiem. W sytuacji przedłużającej się wojny to nic dziwnego.



Radzono sobie z tą tęsknotą na różne sposoby.



Z czasem na frontach dużą popularność zyskiwało wszystko co przypominało choć trochę zwykłe dni.
Np. frontowe teatrzyki



a nawet cyrk



Czasem jednak rzeczywistość frontowa mogła przyprawić bliskich o palpitację serca.
Nie chodzi nawet o to, że dziecko widząc taka pocztówkę pytało mamy : - A który to tatuś?



Mamusia też mogłaby mieć kłopoty z rozpoznaniem. Co innego tu ...



Oczywiście, najłatwiej byłoby rozpoznać tatusia po uzbrojeniu



Tatusiowie tęskniąc za pozostawioną w domu dziatwą oddawali się często produkcji zabawek. Takich zdjęć jest naprawdę mnóstwo.





Czasami chwalono się nowoczesną amunicją



Jeśli chodzi o zwierzęta, to zdarzały się nawet w wojskowej propagandzie. Dwie pocztówki francuskie np.





Gorzej, jeśli ktoś chciał zrobić na bliskich wrażenie. Pół biedy jeśli epatował wielkością sprzętu. Wspólnego, bo wspólnego, ale zawsze.



Gorzej kiedy w grę wchodziły zniszczenia wojenne jak np. ta francuska lokomotywa



albo i gorzej



Humor wojskowy nigdy nie był przesadnie subtelny, niezależnie od armii, ale chyba i wrażliwość była nieco inna. Jak czuła się rodzina dostając takie np. zdjęcia?



Oczywiście, po takiej prezentacji "życia" w okopach



można było na następnej napisać "Spoko, wynaleźliśmy ochronę dla naszych okopów przed granatami, ale czy to uspokajało?



Z innych wynalazków - łuki do strzelania w kierunku wrogich okopów strzałami zaopatrzonymi w propagandowe ulotki.



" - Moja droga! Głodni nie chodzimy. Sierżant dostarczył właśnie świeżą wieprzowinę ..."



a z innych mięs ...





Zdarzała się na zdjęciach i egzotyka, wojna ostatecznie była światowa.
Jeńcy muzułmanie w rękach armii niemieckiej.



ew. żołnierze francuscy



A jeśli już o Francji mowa, to taki sztandar zdobyła niemiecka armia na froncie wschodnim wiosną 1917 roku. Hasła Rewolucji Francuskiej były, jak widać, uniwersalne.



Można od tego wszystkiego było skrzywić sobie psychikę



inaczej mówiąc - dostać kota




Jak reagowały na te zdjęcia rodziny? Musimy, niestety zgadywać.

Fantastyczna robota!

Największą grozą przejęły mnie zdjęcia żołnierzy robiących zabawki z żołnierzykami.
https://www.youtube.com/watch?v=qyN5tNYhfSg

W przypadku wojsk niemieckich takie pocztówki nosiły nazwę "feldpostów" (od "Feldpostkarte", w odróżnieniu od klasycznych listów). Dowództwo zdawało sobie sprawę z tego, że bardzo często był to jedyny sposób na kontaktowanie się żołnierzy z ich rodzinami, więc bardzo dbali o to, żeby poczta działała jak w zegarku i - w przypadku tego typu korespondencji - za darmoszkę. Wbrew niektórym obrazkom, które widać powyżej, cenzura wiadomości obowiązywała, niemniej jednak jakieś tam wieści i nastroje można było przemycić między wierszami. Wiadomości często były równie ciekawe, co zdjęcia.

:rybiszcze pozwól, że doprecyzuję. Feldpost to poczta polowa, a to co widzimy to właśnie Feldpostkarte wynalazek Heinricha von Stephana)
I nie tylko szły za darmo, ale kiedy nie było jak przystawić na nich stempla, to szły bez niego i jakoś trafiały Mam kilka takich bez stempla, które dotarły do domu.

Fascynujące i zarazem nigdy więcej..

Skrót myślowy, coś jak "czy przyszła dziś poczta?".

Znam wiele przykładów lokalnych dla swojego miejsca zamieszkania. Rozbawił mnie jeden przypadek. Na obrazku dwie kobity w strojach ludowych (ni to zdjęcie, ni to malowane, w kolorze, nie znam się na tych technikach ówczesnej obróbki zdjęć ), na odwrocie " [...] Przesyłam Ci z okazji Nowego Roku najserdeczniejsze życzenia i te dwie polskie dziewczyny, które jednak w rzeczywistości nie są tak czyste i bezwonne, jak na odwrocie. [...]"
No i poszło w świat, jakie to jesteśmy...

Filokartyści są wśród nas.

A poczta, o dziwo, działała tak sprawnie, że nie przeszkadzał jej nawet materiał, z którego wykonana była przesyłka.



Mam sporo przykładów na kartki z sukna, drewna i jedna Bozia wie jeszcze z czego.
Może by jakiś kurs dla naszych pocztowców?

I jeszcze jeden wynalazek

fajne

A co do działalności poczty dawniej - Lujeran, znasz niejakiego Kazimierza Nowaka , podróżnika ? Gość w latach trzydziestych ubiegłego wieku przejechał na rowerze Afrykę. Z góry do dołu i z powrotem, 40 tys. km na rowerze. Utrzymywał siebie i rodzinę w Polsce przy pomocy reportaży z podróży.

Dostarczał je w nastepujacy sposób - wysyłał listy do żony, żona do gazet.
I te listy dochodziły, z Afryki, przed IIwojną światową
Nawiasem, żona tłumaczy te listy dla takiego jednego pana który pisze pracę naukową na tej wycieczki - listy są niesamowite

:tomasz35 Ten gość był niesamowity.

- jaaaa Cieeeee - wiele zdjęć widziałem z "pierwszej" ale Twój wybór ... mistrzostwo świata !!! Niesamowite zdjęcia !!! Gdzieżeś to wykopał? Trudno gratulować w obliczu tragizmu ale mimo wszystko ... gratuluję.

:brood_k Spóźniłeś się jakieś 79 lat niestety

Co do von Stephana, polecam książkę poświęconą jego życiu i działalności autorstwa śp. Jerzego Henke. Warto przekartkować choćby dla ilustracji.

:oisterra także w książce "Pomorza historie mniej znane" jest rozdział o von Stephanie. A także o tym gdzie zawędrowała pamięć o nim. W dość zaskakujące miejsca

prawda, na przykład:


(I zapomniałam dodać - Twój wrzut miodzio!)

:oisterra dziękuję, to jeszcze dopowiem. W książce, o której mówię są też zdjęcia z wioski nazwanej jego imieniem. Na Archipelagu Bismarcka koło Nowej Gwinei

Zajebiste fotki

jak by się dało to ja np prosiłbym o więcej

Na główną z tym!!
Jakby co i powstawałby ciąg dalszy, mam chyba wszystkie znaczki poczty polskiej na Zachodzie, w tym kompletną serię z nadrukiem "Monte Cassino" - z przyjemnością podrzucę skany.